Duży klucz służący do otwierania zamków drzwiowych starego typu. Iluzjonista kładzie go na otwartej dłoni. Pełna koncentracja nie tylko wykonawcy, ale i widzów. W pewnym momencie klucz zaczyna się poruszać na dłoni. Bez udziału jakichkolwiek aparatów pomocniczych, obraca się na powierzchni skóry o 180°. Następnie iluzjonista kładzie go na czubku palca. Klucz w tym samym, bardzo powolnym tempie obraca się na palcu i spada na stół.

Klucz ponownie leży na dłoni. Uwagę widzów kieruje się na wygląd klucza. Chodzi o wzajemne proporcje obu końców. Kółko i zęby są w jednej linii. Tym razem widzowie są świadkami rzeczy jeszcze bardziej niesłychanej. Klucz na ich oczach samoczynnie deformuje się. Oba jego końce zaczynają wzajemnie zmieniać swoje położenie, skręcają się wobec siebie o ok. 90°. Dzieje się to pomimo, że klucz stale zachowuje swoją jedność; ponadto w strukturze metalu, z którego wykonany jest klucz nie widać żadnych zmian (nawet przez lupę), ani jakiejkolwiek preparacji. Widz ogląda klucz i bierze go do ręki zarówno przed, jak i po prezentacji.

Klucz jest arcydziełem mechaniki precyzyjnej.