Połóż na stole kartę papieru i coś do pisania. Z kieszeni wyjmij czarną sakiewkę i otwórz ją. Z jej wnętrza wysyp cztery klocki z nadrukowanymi na nich kolumnami cyfr. Widz może obejrzeć wszystkie klocki, wybrać sobie jeden z nich i położyć go przed sobą dowolnym bokiem ku górze. Ty zapisujesz na kartce dwucyfrową liczbę, a widza prosisz o szybkie zsumowanie cyfr na wierzchniej ściance klocka. Wynik widza zgadza się z twoim zapisem. To nic nadzwyczajnego, ale powtórz to z innym klockiem. Jest to typowe działanie wprowadzające do właściwego efektu. Od tej chwili eksperyment zacznie być znacznie bardziej frapujący. Poproś widza, aby wybrał dwa dowolne klocki i położył je przed sobą w dowolnej kombinacji. Powstała teraz kolumna czterech, dwucyfrowych, przypadkowych liczb. Zadaniem widza jest je szybko zsumować. Aby mu to ułatwić, podaj mu kalkulator. Gdy widz zaczyna działanie na kalkulatorze, ty zapisujesz trzycyfrową liczbę na kartce. Nie trzeba dodawać, że gdy widz skończy, to jego wynik będzie się zgadzał z zapisaną przez ciebie liczbą.

Eksperyment trwa dalej. Widz wybiera teraz trzy klocki i kładzie je obok siebie. Zwróć mu uwagę, że poprzez odwrócenie innym bokiem każdego z klocków lub przełożenie ich kolejności, powstaje za każdym razem kombinacja innych trzycyfrowych liczb. Gdy tylko widz ustali klocki, ty zapisujesz czterocyfrową liczbę na kartce. Znacznie dłużej trwa dodawanie widza na kalkulatorze. Po porównaniu obu wyników stwierdzacie, że są identyczne. Nie ulega wątpliwości, że wszystko to dziwi twojego widza, a ty masz w zanadrzu jeszcze jeden klocek, który spotęguje to zdziwienie.

Cztery klocki ułożone obok siebie – oczywiście w dowolnej kombinacji wymyślonej przez widza – dają kolumnę czterech, czterocyfrowych liczb. Po raz kolejny zapisujesz wynik dodawania dużo wcześniej, niż widz jest w stanie zrobić to na kalkulatorze.